Молк? Никако. Никогаш.

Наполнив 18 години точно пар месеци пред првите повеќепартиски избори во Република Македонија (1990). Разбирлива беше возбудата да се гласа на нив. Се разбира дека гласав. Гласав за Лигата За Демократија на господинот Ѓорѓе Марјановиќ. Ми се чинеа поинтелигентни од останатите. Во вториот круг веќе ги немаше во изборот. Ги имаше само “ВМРО“ и СДСМ. Навистина туробно престкажување, нели? Гласав за “ВМРО“, немаше шанси да гласам за истите кои беа на власт со децении.
Иако млад и неискусен по прашањата на парламентарната демократија/демократскиот капитализам, многу брзо сфатив дека сите лажат и сите се исти. Многу брзо сфатив дека парламентарната демократија е далеку од пристоен систем, а особено нашате верзија е простачка, заостаната варијанта на тој систем. Мојот презир се престори во чувство дека сум духовно далеку над сето тоа и набргу веќе воопшто не се осврнував на тој тип настани и комплетно ги игнорирав, се разбира.
Фаст форвард до средината на правта деценија на овој век. Имам триесет и нешто години и повторно гласам. Но зошто?

Колку и да е парламентарната демократија дебилен систем кој главно ја наметнува фарсичната воља на медиокритетското мнозинство нахушкано од криминално-финансиските елити, таа е наша реалност, а се плашам и најдобриот функционален систем кој досега сме го имале во историјата. Фантастични се прогресивните идеи и заложби, но животот во реалноста е непобитен ФАКТ и крајно е несериозно да се негира она што постои. А овој систем, за разлика од сите можни подобри - постои и е доста подобар за било кого од било кој минат систем. Погрешно е демократијата да се сфаќа како систем од напишани (човекови) права и слободи кои се остварени/осигурани, со што директно се упаѓа во замката “здраво за готово“. Таа многу повеќе претставува простор за постојана борба за истите тие права и слободи, но и освојување нови. Централен збор во таа приказна е борбата, која мора да е постојана за да донесе било какви резултати. На било кој интелигентен човек тоа му е јасно како смрт. Има многу начини на борба во демократскиот систем, кои им се познати и блиски дури и на оние кои го презираат и се фалат наоколу дека не гласаат на пример. Гласањето е само еден од начините на борба во реалниот демократски систем и кога некој да тврди дека нема причина за гласање, само мафта со знаменцето на самопрогласена безначајност. Можеме да полемизираме за реалната важност на гласањето на поединецот, или пак за било кое средство за борба во демократскиот систем, но несомнено е дека вредноста на средството е до толку поголема - колку што успеваме да го искористиме. Ние и таквите како нас. Да,“тие“ се прости и заостанати и веројатно не го ни разбираат значењето на идеите кои така лесно ги мотивираат да гласаат за некој заостанат претставник на криминалниот капитал кој ќе биде веројатно премиер, но безумно е “ние“ да се демотивираме од простачкиот чин на делегирањето на недоволно големите идеи за нашиот продлабочен дух. Самото неискористување на гласањето како едно од средствата е токму давање легитимитет на сите нешта против кои стоиме со нашата напредна духовност. И нека изборот помеѓу две зла не биде оправдание за молк (да, тоа е молк, а не избор!!!). Одговорните не се користат со оправданија, туку делуваат. Секогаш има макар минимални заеднички интереси со некој кој е на пазарот за гласање. Ако не тоа, тогаш сигурно има некоја гадна муцка чија сељачка насмевка на лажен победник треба да се тргне од дневен ред, како и неговата смрдлива шепа од државните ресурси. На крајот на денот, ако никој не е доволно добар за твојот глас, превземи ја одговорноста и освој ја власта. Да, ти!